Գաղտնիք չէ, թե ամեն մարդ աշխարհ է գալիս ի վերուստ նախասահմանված մի ժամանակով, զբաղեցնում է ի վերուստ նախատեսված մի տարածություն, որտեղ ապրում, շնչում, անցնում է հեշտ ու դժվար մի ուղի, ձևավորվում որպես անհատ, կառուցում է իր փոքրիկ մոլորակը՝ ուրույն ձևով ու բովանդակությամբ։ Իմ մոլորակը պայմանականորեն ես համարում եմ իմ քառակուսին՝ սկսած իմ սենյակից, անքնության իմ սեղանից, վերջացրած հարազատ իմ համակարգչով, որ միշտ լռությամբ լսում է բոլոր խոստովանություն-բանաստեղծություններս ու գրանցում է իր քառակուսի հիշողության մեջ։ Քառակուսին բարեբախտաբար իմ մոլորակի արտաքին ձևն է միայն, իսկ էությունը՝ հոգիս, սավառնում է քառակուսուց դուրս՝ դեպի մեծ աշխարհ։ Պատահական չէ, որ առաջին գիրքս հենց այդպես էլ կոչվում է՝ «Քառակուսուց դուրս»։
Գրում էի դեռ դպրոցական հասակից, սակայն առաջին գիրքս լույս տեսավ, երբ հիսունն անց էի արդեն։ Ինչու՞։ Երևի սպասում էի՝ բանաստեղծություններս կատարելապես հասունանան, իրենք որոշեն իրենց ծննդյան օրը, թռչունի նման մեկ առ մեկ դուրս թռչեն հոգուցս, դառնան ընթերցողի հաճույքը, ինձ թողնելով իրենց արարողի խինդը։
Հաճախակի ինձ ուղղված հարց է՝ թե ինչի՞ց են ծնվում իմ բանաստեղծությունները, ո՞րն է մղիչ ուժը։ Ես պատասխանում եմ՝ մղիչ ուժը աշխարհն է՝ ինքնին անսպառ աղբյուր։ Նրբություն կա սակայն: Որքան էլ ծարավես, քո որոշումով չի բացվում ծորակը։ Աղբյուրը ինքը պիտի որոշի քեզ ջուր տալ, այն էլ պայմանով։ Չխմել սոսկ սեփական պապակը մարելու համար, այլ հագեցման վայելքը մարդասիրաբար և գեղարվեստորեն փոխանցել ընթերցողին, հագուրդ տալով նաև նրա ծարավին։
Կա շատ կարևոր ուրիշ հանգամանք էլ։ Գրչիս մանավանդ սնունդ է տալիս բնության հետ զրուցել կարողանալու, աշխարհն ու մարդուն սիրելու իմ հատկությունը։ Սերը անհրաժեշտություն է ճիշտ այնպես, ինչպես օդն ու ջուրը։ Սիրո բացակայությունը մարդկային կյանքում, ինձ համար գոնե, հավասար կլիներ Արևի չգոյությանը, չխոսելով դեռ Լուսնի, աստղերի մասին։ Ես խոնարհվում եմ սիրո դիմաց, որ Աստծո պարգևն է իր իսկ ստեղծածին և որով լուսավորվում, իմաստավորվում է մարդկային կյանքը։ Այդ սերը բառերի մեջ չէ լոկ ու լոկ լեզվի վրա, դա մեր հոգու բաղադրությունը, մեր աչքերի լույսն է, որով ոչ միայն նայում, նաև տեսնում, հմայվում են խոտով ու ծաղկով, քարով, զեփյուռով, ամպով, ծիածանով ու մնացյալ այն ամենով, որոնց տերը, տնօրենը մարդն է այս կյանքում ու աշխարհում։ Ես սիրում եմ մարդուն, նրան համարում հրաշքներով լեցուն այս աշխարհի ամենամեծ հրաշքը և անբացատրելի պահանջ եմ զգում՝ ստեղծագործել նրա համար։ Չէ՞ որ բանաստեղծությունը իմն է մինչև այն ավարտել-հրատարակելը. դրանից հետո այն արդեն ինձ չի պատկանում, դառնում է ընթերցողինը։ Ինձ մնում է սպասել արձագանքին, որ չի ուշանում։ Երեք գրքերս էլ՝ «Քառակուսուց դուրս», «Երջանկությունը իմ տանն է ապրում», «Ապրել ինչպես ծառ», բարեբախտաբար արժանացել են մեծ ուշադրության։
Ինձ հաճախ են հրավիրել հարցազրույցների և հանդիպումների ընթերցողներիս հետ, ու դրանք միշտ էլ անկեղծության անկաշկանդ մթնոլորտում են կայացել, վերադարձին միշտ հետս տունս եմ տարել աննկարագրելի մի զգացում, որ միատեղումն է շնորհակալության, հիացումի ու սիրո։ Տուն եմ գնացել ավելի լիցքավորված, քանզի իմ հոգուց արձակված սերն ու ջերմությունը բումերանգի նման ետ եկել, ողողել է հոգիս։ Կա՞ ավելի կատարյալ բավարարվածություն, քան տալը և տալով ստանալը։
Սիրելի բարեկամ, կարծեմ քիչ թե շատ ծանոթացանք, հուսամ գրավեցի համակրանքդ։ Ուրեմն, այստեղ վերջակետ դնում, մնացածը թողնում եմ քեզ։ Երբ էլ ցանկություն ունենաս, խնդրեմ, այցելիր ինձ, ծանոթացիր իմ գործերին։ Իսկ հրաժեշտի փոխարեն՝ «Ես նկարիչ չեմ» բանաստեղծությունս։
Ես շնորհ չունեմ, իզուր չեմ փորձի,
վրձինն իմ ձեռքով հրաշք չի գործի,
ներկն իմ բանը չէ…
Ես գրել գիտեմ, բառերով միայն
նկարել գիտեմ շարժում, գույն ու ձայն։
Բառն է իմ ուժը…
Կորացած մի ճյուղ, անտերև, անզարդ,
վրան թառամած, չորացող զույգ վարդ՝
մեծ մոր ձեռքերը…
Նորածիլ մի ճյուղ, կանաչ, բողբոջուն,
վրան զույգ կոկոն դեռ փակ, դողդոջուն՝
թոռան ձեռքերը…
Նույն թփին ապրող անցյալ ու ներկա,
մեկը գնում է, մյուսը պիտի գա,
որպեսզի գնա…
Ես ժամանակն եմ այսպես նկարում
երեք տողի մեջ, շարժում արարում
բառի խորհուրդով…
Ես շնորհ չունեմ, իզուր չեմ փորձի,
վրձինն իմ ձեռքով հրաշք չի գործի։
Իմը գրիչն է…
