Նա հիմա արդեն երեք ոտքով էր այս ճամփան անցնում,
քայլում էր դանդաղ, կանգնում էր հաճախ, նստում ճամփեզրին
ու միտք էր անում։ Խոսակից չուներ։ Պարզապես հարցնում
և ապա ինքն էր պատասխան տալիս իր իսկ հարցերին։
Խոսում էր անձայն, նիրհած հուշերն էր պրպըտում հանդարտ,
փորձում ետ բերել դեմքերը անցած, նայում էր անթարթ,
փնտրում խունացած պատկերների մեջ դեմքը այն մանկան,
որ միշտ այս ճամփով սարն էր բարձրանում եղնիկի նման։
Հարազատ ճամփա, որով կքայլեր փակ աչքերով իսկ,
որով քայլել էր աչքը չբացված, չծնված նույնիսկ՝
մայրիկի ոտքով, ու տարիներ անց այս ճամփով անցնում,
ընկերների հետ գրքերը գրկած դպրոց էր գնում։
Այս ճամփի վրա առաջին անգամ հանդիպեց նրան,
աղջկա շուրթին այստեղ դրոշմեց համբույրն առաջին,
դհոլ-զուռնայով այս ճանապարհով հարսին տուն տարան,
և սերն առաջին միակը եղավ, միակ ու վերջին։
Ի՜նչ վաղուց էր դա… Վաղու՞ց, թե՞ երեկ, երեկ էր կարծես…
հուշը փշրվում, փոշիանում է, չքանում անտես,
նոր պատկերներ են խռնվում խմբով, գալիս ու անցնում,
հինը նորի հետ անցյալն ու ներկան իրար են խառնում։
Իսկապես ե՞րբ էր, իրո՞ք չի հիշում, ինչու՞ չի հիշում…
հարազատ դեմքերն ինչու՞ են տանջում այդպես տմարդի,
ներսից էլ մի ձայն ապրած օրերի գումարն է հուշում
և հայտարարը՝ ճամփորդությունը մոտ է ավարտի…
Բայց ինչու այդպես խորհրդավոր է այդ ձայնը խոսում։
Դատավճի՜ռ է, մտածում է նա ու ժպտում հանդարտ.
«Այդ դու չգիտես, ես վաղուց էի լուրը ըսպասում,
ասես թե չասես՝ ճամփորդությունը միշտ ունի ավարտ»։
Ապա կամացուկ, իր երեք ոտքով նույն ճամփան անցնում,
քայլում է հանդարտ, կանգնում է հաճախ, նայում ճամփեզրին,
և չի զարմանում, թե ինչու ոչինչ, ոչինչ չի հարցնում,
ու պատասխաններ այլևս պետք չեն անցած հույզերին։
06-05-2001