ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ ԷՏՅՈՒԴ

 

 

Խելագարվել է Վարպետը նորից,
ծեր նկարիչը ամենքին ճանաչ,
քունը կորցըրել, փախել է տընից,
գունավորում է սաղարթը կանաչ։

Փողոցներն ընկած ներկում է միայն,
չի հանգստանում ո՛չ գիշեր, ո՛չ տիվ,
արվեստանոցն իր աշխարհն է համայն,
ծառ ու թփերը՝ կտավներ անթիվ։

Ներկապնակն է Արփին հրակեզ,
շողերի փունջը՝ մոգական վրձին,
ու առատաձեռն բաժանու՜մ է, տե՛ս,
ծեր նկարիչը արևի ոսկին։

Իրար է խառնում կարմիր ու դեղին՝
նարնջագունում այտը տերևի,
գույները ձեռքից կաթում են հողին,
խոտի բաժինն է դա էլ երևի…

Նախանձից քամու շունչը կտրվել,
դարանակալած դիտում է չորս դին,
իր չար զայրույթի բնազդին տրվել՝
հողմ ու մրրիկ է ծրագրում մթին։

Որ փոթորկի իր կամքը կատարի՝
երկիր ու երկին ուզում է խառնել,
պոկել ոսկեզօծ վարսերն անտառի,
ծառերի նախշուն շորերը պատռել։

Հարձակվում է բիրտ, բըզկըտում, ահա
քշում-տանում է սաղարթը վերջին,
և քըրքըջում է՝ ծերունին հա՜… հա՜…
ի՞նչ էր նկարել այս մերկ ծառերին։

Ապա խենթանում ու ծառս է լինում,
զի …տերևներից Վարպետը հիմա
ոսկեթել բազում գորգեր էր հինում,
ծածկում էր հողը, որ տաքուկ մնա։
01-15-03