ԲԱՐԻ ՕՐ, ԼՈՆԴՈ՛Ն

Ես սավառնում եմ, այս անգամ սակայն
աթոռին գամված, և երազ չէ սա, ոչ էլ մոգական
ինչ-որ պատմություն, այլ՝ իրողություն։
Ես սավառնում եմ մարմինս հանձնած
մետաղափետուր ու մետաղաթև
հսկա թռչունին, երեքշաբաթյա
հրաժեշտ տված այս մեծ քաղաքին՝
Լոս-Անջելոսին, որտեղ ապրում եմ
քսանչորս տարի, ուր չեմ հանդիպել
ոչ մի հըրեշտակ՝ ո՛չ սև, ո՛չ ճերմակ,
ո՛չ չար, ո՛չ բարի, և փոխարենը…

Այս ի՜նչ եմ անում։ Իսկույն լրջանում
ու երկընչելով մեղա եմ կանչում,
քանզի երկընքում, կապույտի գրկում
և այսքա՜ն մոտիկ Տիրոջ ականջին՝
վտանգավոր է չարախոսելը,
ամենաքիչը՝ անխոհեմություն…
Ուստի լռում ու չորս դիս եմ նայում։

Կողքիս նստածը մարդ է ինձ նման,
սակայն, Տեր Աստված, մոմի՜ց է սարքված,
Մադամ Տյուսոյի թանգարանի՞ց է
կողքիս հայտնըվել… ո՛չ շարժըվում է,
և ո՛չ էլ խոսում։ Շնչու՞մ է արդյոք,
մտածում եմ ես և նույն վայրկյանին
գլխի եմ ընկնում, օ՜, անգլիացի է՝
սառը, անհաղորդ, ինձ չեմ կորցընում՝
«How do you do?, նորօրյա միլորդ…»

Հայերեն բառս նա չի հասկանում,
անգլերենիս էլ չի պատասխանում,
այսպես սկսվում, շարունակվում է
տասնըմեկժամյա մեր լռությունը,
ճամփորդությունը ատլանտյան ափի
արևամուտից մինչ արևածագ
հակառակ ափում, մինչև թռչունը,
հսկա թռչունը՝ մետաղափետուր
ու մետաղաթև ու արդեն խոնջած
երկար թըռիչքից, իր հրաժեշտի
համբույրը տալով ամպերին թեթև
ու կամաց-կամաց ներքև սահելով
երկնի կապույտից մշուշների ցուրտ
քաղաքի վրա այնքան հանրահայտ,
երկիր է բերում արևից քաղած
շողերի կիզող խրձեր ոսկեզօծ,
շաղ տալիս չորս դին, և դանդաղելով
անշարժանում է վայրէջքը նրա
վաստակած, հանդարտ՝ փարվելով հողին։

Բարի օր, Լոնդո՛ն։ Եվ ո՞վ է ասում,
թե դու միշտ մրսում, անձրևում միայն,
լոկ մշուշ ունես։ Ատլանտյան ափի
հակառակ կողմից ոսկերես Արփին
հետըս հյուր եկել ու գրկել է քեզ։
Կենդանացել է, ժպտալ է փորձում
նույնիսկ իմ մոմե հարևանը, տե՜ս։
Բարի օր, Լոնդո՛ն, թող բարի լինի
երեքշաբաթյա այցելությունըս՝
այս արեգական բարի լույսի պես։

Ես՝ համեստ պոետ, Բեյրութ քաղաքում,
Միջերկրականի ափերին ծնված
և հասակ առած Նաիրի կոչվող
չքնաղ աշխարհում, Ատլանտյան ափի
հակառակ կողմից այցի եմ եկել,
քո հյուրն եմ այսօր։ Լոնդո՛ն, բարի օր։
10-28-03