(մոտավորապես՝ լինե՞լ, թե՞ չլինել)
Զարմանալի է, իսկական հրաշք
զարմանալու այս ունակությունը,
որ ծնվում մեզ հետ, մեզ հետ է ապրում՝
իմաստավորում մեր գոյությունը։
Տեսնել-լսելու, ասել-խոսելու
շնչելուց հետո արտաշնչելու
հարստությունը ի՞նչ արժեք պիտի
իրոք ունենար, թե չունենայինք
զարմանալու այս հարստությունը։
Զարմանալի չէ՞, երբ աչուկները
իր ձեռքին հառած մարդու ձագուկը
առաջին արմանք-զարմանքն է ապրում՝
իր իսկ մատները հայտնագործելով։
Ահա այս զարմանք ապրող մանուկը
պիտի պահպանենք մինչ խոր ծերություն,
որ զարմանքն ապրի մեր հոգիներում
հույսի, հավատի ու սիրո նման,
նույնքա՜ն կարևոր, նույնքա՜ն կենսական…
Մինչ դու, զարմացած առաջին անգամ,
անգիտակցաբար, այս զարմանալի
բանաստեղծության տողերն ես կարդում,
ես շարունակում ու քեզ եմ դիմում։
Թե կորցրել ես հոգուդ հրաշքը,
թե մեռցրել ես քո գոյությունը
արժեքավորող մանուկը քո մեջ,
ինչու՞ ես ապրում։ Միայն ուտելու՞,
խմելու՞ համար։ Դաժա՞ն է խոսքս։
Ճշմարտությունը ոչ ոք շաքարով
քեզ չի մատուցի, և, նամանավանդ,
հեքիաթ չեմ պատմում, ու երկնքից էլ
ոչ թե երեք հատ, նույնիսկ մեկ հատիկ
խնձոր չի ընկնի, որ գոնե քեզ տամ։
Ուրեմն, լսիր, շարունակում եմ։
Թե անցնող օրը քեզ չի զարմացնում,
եթե չես ապշում, որ աչքիդ դիմաց
արևը դարձյալ մի շրջան արեց,
օրը վերջացավ, տարին գլորվեց,
եկավ նոր մի դար, թե չես զարմանում՝
այս ինչպե՞ս եղավ, որ երեկ տղա,
այս տղամարդը մեծ հայրիկ դարձավ,
դեռ երեկ տիկնիկ գրկող աղջիկն է
այս նորահարսը, որ մի նոր կյանքի
բողբոջն է այսօր կրում կրծքի տակ
և կամոքն Աստծո պիտի մայրանա…
Մեկ խոսքով, եթե կյանքը անցնում է
քո քթի տակով ու ոչի՛նչ, ոչի՛նչ
քեզ չի զարմացնում, պիտի հասկանաս
հասարակ մի բան՝ այո՛, շնչում ես,
սակայն չես ապրում, գոյատևում ես։
06-15-2000