Հիշողությունը պատկերասրահ է։
Այնտեղ իրենց հատուկ անկյունն ունեն դիմանկարները։
Երբեմն գունեղ են սրանք, երբեմն՝ դժգույն…
Երբեմն խոսող են, երբեմն՝ մունջ…
Կան, որոնց մի հայացք նետում, թողնում ես, անցնում։
Կան, որ քեզ գամում են տեղում, շարժվել չես ուզում։
Կորչում է ժամանակի ու տարածության զգացողությունդ։
Սրտիդ տրոփն է միայն խոսում, ասում է.
-Դու այստեղ ես, նրանք՝ ինչ-որ հեռու՜, հեռու՜ տեղ:
Ասում է՝ վաղուց անցած տարիների մի հատվածում են:
…Զվարթը մեր ընկերուհու մայրն էր ու մեր ընկերուհին։
Իմ պատկերասրահում նա վաթսունհինգ տարեկան է։
Հիմա արդեն իննսունն անցել, դեպի հարյուր է գնում։
Քսանութ տարի չեմ տեսել նրան։
Ինքը ինձ երբեք, երբեք չի տեսել։
Այդպես չի՞ լինում։
Լինում է։
Զվարթը կույր էր։
Զվարթի աչքը լույս չուներ։
Զվարթը նայում-տեսնում էր ձեռքերով։
Զվարթը ամեն ինչ նախ ինքը պիտի տեսներ…
Պիտի տեսներ, պիտի հավաստիանար։
-Ես կույր Զվարթը չեմ, ես զվարթ կույր եմ։
Դուք, սիրելիներս, երկուսն ունեք միայն:
Ես տասը աչք ունեմ, ինչու՞ զվարթ չլինեմ…
Ես սիրում եմ քեզ ու քո աչքերը, Զվա՛րթ։
Ես համբուրում եմ մատներդ, ձեռքերդ, Զվարթ։
08-12-07