Միտքս ծնում է զարմանալի պատկերներ։ Այնպե՜ս կուզեի նկարել կտավին։
Չեմ կարող։ Երբեք չեմ կարողացել։ Շնո՜րհք չունեմ։
Մանկությանս նկարները…
…Ծռտիկ-մռտիկ տուն, որի ծխնելույզից ծուխ էր բարձրանում մշտապես՝ ամառ թե ձմեռ, պարտեզ, որի ծառերի վրա միշտ կարմիր ու սև կետեր կային՝ խնձորներ ու թռչուններ, տակը՝ դեղին կոճակներով գունավոր ծաղիկներ, նաև վարդագույն եռանկյուններ – աղջիկներ, երկնագույն ուղղանկյուններ – տղաներ, ոտքերը՝ 66 ու թևերը՝ ճյուղ…
Նկարի վերին կեսը կապույտ էր խզմզված, աջ անկյունում մշտապես արև կար և ծիածան կար ձախ անկյունում՝ կարմիր, նարնջագույն, դեղին, կանաչ, երկնագույն, կապույտ, մանուշակագույն…
Իմ ծիածանը 62 տարեկան է արդեն։
Այնպես ուզում եմ մարմին տալ նրան, արձակել, որպեսզի ազատության մեջ ապրի, պատմի այն հեքիաթները, որ տարինե՜ր շարունակ շշնջում է ականջիս…
Վերցնում եմ կտավը ու ներկում եմ կարմիր։
Մյուսը՝ նարնջագույն։
Երրորդը՝ դեղին։
Չորրորդը՝ կանաչ։
Կապույտ է հագնում հաջորդը։
Մանուշակագույն՝ կողքինը։
Խառնում եմ երկնագույն, վարդագույն, դեղին։ Յոթերորդ կտավին գիշերվա պես թանձրանում է սևը։ Ես որոնում եմ աստղս։ Մութ է։ Չեմ տեսնում։
Պետք է լույս նկարել։
Վերջին կտավը ճերմակ եմ ներկում։
Եղիցի լույս։