ՄԻ ԾԱՌ ԷԼ ԵՍ ԵՄ…
Ինձ քարկոծեցե՛ք։
Քիչ առաջ ես նոր ծաղկած բալենու
ճյուղը կոտրեցի։
ԿԻԳԱՔՈՒ
Իրողությու՞ն է, թե՞ ցնորք-երազ։
Մի՞տքս է արդյոք հորինում նրան։
Կանաչ աչքերը սևեռած վրաս,
ծառն ինձ է նայում ճիշտ մարդու նման։
Անտառի խորքից ճյուղերը դալար
երկարել, ասես իր գիրկն է կանչում,
ես սարսափում եմ, իսկ նա միալար
սոսափում-խոսում՝ հոգիս է տանջում։
Սոսափյունի մեջ բառեր եմ որսում՝
կոտրեցին մարդիկ, կոտրեցին նորից։
Ցնորք է անշուշտ։ Ծառը չի խոսում։
Պետք է հեռանալ, փախչել անտառից։
Փախչել։ Բայց ինչպե՞ս։ Ճյուղերով պատել,
շրջապատել է, կառչել իմ մարմնին,
չեմ կարողանում հոգիս ազատել,
գերի եմ՝ գամված իր հզոր բնին։
Ների՜ր, բարեկամ, այս ինչ եմ ասում,
չէ որ դու ծառ ես, ոչ թե մարդ դաժան,
ետ տուր բառերս, որ քեզ չեն սազում,
խնդրու՜մ եմ, թո՜ղ ինձ, թող տունս գնամ։
Բացատրությու՞ն ես ինձնից ըսպասում։
Ես հասկանում եմ պահանջդ արդար,
բայց մաշկըդ այրող վերքերից բազում,
տե՛ս, պապանձվել է իմ լեզուն ճարտար։
Երբ անուններ եմ կարդացել ծառի
կեղևին փորված, սրտե՜ր նետահար,
մա՞րդ էլ իր սիրուց վերքեր արարի,
մտածել եմ ես միշտ ամոթահար…
Եթե վերքեր չեն, ի՞նչ պիտի կոչել,
խոստովանությու՞ն սիրահարների,
ինչպե՞ս կարող է մարդը չերկնչել
ու գերին լինել ստոր բնազդների…
Թո՜ղ, տունս գնամ, չտանջենք իրար,
լռել, ամփոփվել, խորհել եմ ուզում,
դու էլ հավաքիր ճյուղերըդ դալար
ու հանգստացիր անտառի խորքում։
Իսկ նա շարունակ խոսում է, խոսում,
կրկնում է՝ ինչու՞ կոտրեցին մարդիկ։
Ճակատիցս վար դեմքիս է հոսում
ծառի արցունքը որպես նախատինք։
… Ես արթնանում եմ սեփական ձայնից։
Ծառին փաթաթվել այդ ե՛ս եմ գոռում,
ե՛ս եմ խենթացել ամոթի ցավից,
և ի՛մ արցունքն է դեմքս ողողում։
Ծառի ճյուղերի ցա՛վն եմ ես լացում,
որ կախ են ընկել գլխիվայր՝ հողին,
ու սիրտս խոցում, ինձ են հալածում
վզները ծռած տերևներ դեղին։
Լսու՞մ եք, մարդիկ, ես ձեզ եմ դիմում
մի վերջին անգամ, վերջին մի հույսով՝
եթե մեկ ձեռքով մանուկ եք գրկում,
խնդրու՜մ եմ, ճյուղը մի կոտրեք մյուսով։
Ու մի՜ մոռացեք, երբ կոտրած ճյուղով
ծառի արցունքն էր իմ աչքից հոսում,
իմ շուրթերն էին շարժվում երկյուղով՝
բոլոր ծառերի ներումն աղերսում…
07-23-2002