Այսօր՝ հինգշաբթի, առավոտ կանուխ
ես եկեղեցի ելա գնացի:
Ուզեցի մենակ խորհել, աղոթել,
առանձնության մեջ մոմերըս վառել…
Ոչ մեկը չկար: Այսպես միայնակ,
կամարների տակ կանգնած գլխահակ
իմ Աստվածամոր պատկերի դիմաց,
ափերս կցած, լուռ, առանց ձայնի,
շուրթերով միայն մրմնջում էի
մորիցս լսած սիրած աղոթքիս
առաջին տողը հանգերգի նման՝
ողջու՜յն քեզ Մարիամ…
ողջու՜յն քեզ Մարիա՜մ…
Ու խոկումիս մեջ ինձ այնպես թվաց,
ասես մանկացած՝ քո գրկում էի
մայրիկիս գրկում տաքուկ, կարոտած…
Ոչ արթուն էի, ոչ էլ երազում,
ոչ երկրում էի, ոչ էլ երկնքում…
Ինչ-որ անծանոթ ու ինչ-որ ծանոթ
մի մեղեդի էր անուշ թևածում
եկեղեցու լուռ կամարների տակ,
իմ վառվող մոմից շղարշի նման
թեթև, աննշմար ծուխ էր բարձրանում,
որ խառնվում էր խնկաբույրի հետ՝
մշուշապատում գիտակցությունըս…
Մերթ նարնջագույն ծաղիկ էր թվում
մոմը իմ դիմաց, մերթ էլ արտասվող
դալուկ մի աղջիկ՝ հրե վարսերով,
և արցունքները, կաթիլ առ կաթիլ,
բարալիկ դեմքից ծորում ավազին,
քարանում էին դողացող մարմնի
ու ոտքերի տակ, նազուկ հասակը
քիչ-քիչ կռանում, հալվում էր, հալվում…
Ես չէի լալիս, աղոթում էի…
Աղոթում էի իմ Աստվածամոր
պատկերի դիմաց՝ ափերս կցած
ու մատներիս մեջ մուգ նարնջագույն
հատիկներով այն հին վարդարանը
մայրիկիս թողած…
Դեռ ոչ ոք չկար: Ես էի միայն…
Դու էիր միայն… Ողջու՜յն քեզ, Մարիամ…
04-08-04