Գրասեղանս տեղադրված է
աշխատավայրիս մի նեղ սենյակում,
և օրը ութ ժամ, շաբաթը հինգ օր
աթոռին գամված հացս եմ վաստակում։
Գրասեղանիս դիմացի պատին
կա մի ժամացույց, որ չի աշխատում,
նկարի պարապ շրջանակ մի հին
և մի պատուհան, որը չի բացվում։
Անգույն, ձանձրալի մի պատկեր ահա,
որ, գիտեմ, զարմանք պիտի պատճառի,
նաև ասելու առիթ պիտի տա՝
բանաստեղծության ի՞նչ տեսակ է սա։
Իրավունք ունեք։ Բայց կուզենայի,
թե ունենայիք և համբերություն,
որ միայն դատարկ կեսով բաժակիս
չանեիք տխուր եզրակացություն։
Ահա թե ինչու։
Երջանիկ մարդիկ ժամացույցներին
կարծեմ չեն նայում։ Իսկ ես խափանված
իմ ժամացույցով փորձում եմ սանձել
չսանձահարվող այս ժամանակը։
Եվ չհավատաք, որ շրջանակում
նկար չի դրված։ Թե այն պարապ է
թվում ձեր աչքին, նշանակում է
ցուցահանդեսս դու՛ք չեք հասկանում։
Պատուհանիցս մի կտոր երկինք,
ծառի մի գագաթ, փոքրիկ մի թռչուն,
շենքի մի հատված, ծխնելույզ, տանիք
ու անցնող-դարձող մարդիկ եմ տեսնում՝
կյանքի ընթացքն եմ ամեն պահ դիտում,
աշխա՜րհն եմ տեսնում այս պատուհանից։
Ու հոգիս ասես թևերը բացում,
դուրս է սլանում նեղլիկ վանդակից։
Այո՛, ճիշտ այսպես։
Դե, հոգու համար ի՞նչ փակ պատուհան։
Խենթ հոգին ինչպե՞ս օրական ութ ժամ,
շաբաթը հինգ օր աթոռին գամես,
հա՛ցդ վաստակիր, աշխատի՛ր, ասես։
Մարմնիս վանդակից ու վանդակակերպ
այս նեղ սենյակից, ուր այնպե՜ս հոժար
ես աշխատում եմ իմ հացի համար,
հոգիս թռչում է դեպի մեծ աշխարհ,
որ այնտեղ՝ արձակ կապանքից մարմնի
հին երազներիս նորերը խառնի,
որ ազատության իբրև հատուցում
երգի երկունքով ինձ տա արբեցում…
որ օրը ութ ժամ, շաբաթը հինգ օր
ես երգ արարեմ և երգի թևով
հույսս, հավատս, սերս բաժանեմ
ու լցնեմ պարապ կեսը բաժակի
իմ, քո, բոլորի։
05-12-2000